مکانیزم توزین ترازو در ترازوی دیجیتال و ترازوی عقربه ای و نیز ترازو دوکفه ای متفاوت بوده و این امر بیشتر در سیستم توزین دیجیتال رعایت گردیده است ، ترازو کفه ای قدیمی از دو کفه و یک استوانه که اصطلاحا به آن شاهین ترازو گفته می شود تشکیل می شد ، وقتی جسمی در یک کفه ترازو قرار داده می شد به سمت پایین می رفت و کفه دیگر ترازو به همان نسبت به سمت بالا حرکت می کرد ، روش توزین ترازوی کفه ای به این گونه بود که باید یک کفه را با وزن مورد نظر پر می کردیم و جسم مورد نظر برای توزین را در کفه دیگر
ترازو قرار می دادیم ، به این منظور اجسامی به عنوان تراز با وزن های مشخص و قالب های معین به وجود آمد که به وسیله معیاری که دولت ها در آن زمان تعیین می کردند سنجش می شد و از آن ها برای سنجش و اندازه گیری سایر اجسام مورد نظر استفاده می شد ، مکانیزم ترازوی کفه ای هم سطحی اجسام بود یعنی حتما باید دو جسم در دو طرف ترازو قرار می گرفت تا هم وزن بودن آن ها مشخص شود ، با ترازو کفه ای قدیمی امکان سنجش وزن اجسام به صورت تنهایی وجود نداشت و تنها اوزانی را می توانستیم با ترازو بسنجیم که قبلا وزنه ی مورد نظر آن وزن ساخته شده بود در غیر این صورت توزین دقیق آن جسم توسط ترازو امکان پذیر نبود و تنها می تونستیم هم وزن بودن دو جسم را توسط ترازو مشخص کنیم .
این ایراد در ترازو کفه ای موجب شد تا دانشمندان به فکر تولید نوعی ترازو بیفتند که بتواند وزن اجسام را به صورت تنهایی بسنجد و نیازی به وجود جسم هم وزن دیگری نباشد ، اولین
ترازو بر اساس اصل ارشمیدس مبنی بر نیروی شناوری اجسام در آب ساخته شد و سنجش جرم اجسام توسط میزان بالا آمدن مایع انجام میگرفت ، این مکانیزم باعث شد که ترازو ها بتوانند جرم اجسام را به صورت تکی اندازه گیری کنند .
نسل بعدی ترازو ها ،
ترازوی دیجیتالی هستند که بر اساس اصل تعلیق اجسام بدون آب طراحی شده اند ، این ترازو ، جرم اجسام را بدون هم ترازی و بوسیله نیرویی که آن جسم در تعلیق خود بر ترازو وارد می کند می سنجند ، اولین ترازو این نوع ، برای نمایش وزن از عقربه استفاده می کردند که امروزه هم نمونه هایی از آنها را می توان مشاهده کرد ، ولی مدل پیشرفته این نوع ترازو ،
ترازو دیجیتال است که به یک نمایشگر دیجیتال مجهزند و میتوانند وزن را به صورت دقیق تر و با جزئیات بیشتری نشان دهند .